عشق؛ اتفاق نیست

که با آمدن و رفتن ها 

از چشم بی افتد

عشق؛ تویی !

وجودت که عشق باشد

می بخشی تمامِ مهربانیت را

حالا اینکه بی حرمتی می کنند 

با نامِ عشق

حالا اینکه تفاوتِ آغوش و بوسه هایِ عاشقانه

را نمی فهمند

حالا اینکه تو عاشق بوده ای و عاشقی کرده ای

و ندیدند

عشق؛ باز هم همان عشق است

مثلِ خدا

که ما بی مهر می شویم

ما فراموشش می کنیم

ما نمی بینیم دستانِ نوازشگرش را

اما او باز هم خدایی می کند

باز هم دلش برایِ خنده هایِ ما

تنگ می شود.

 

نه لالایی می خوانم؛ نه از سرِ دلخوشی کلمات را کنارِ هم چیده ام.. من امروز اگر باز اینجا؛ برایِ تو می نویسم

تنها و تنها یک دلیل دارد.. معنایِ عشق را از محکم زمین خوردن آموختم.. از شکستن و دوباره خندیدن.. اگر تا به امروز نبودم و کم بودم؛ برایِ پیدا کردنِ باورِ از دست رفته ام؛ حوالیِ کوچه پس کوچه هایِ خدا تا می توانستم باریده ام.. امروز آمدم تا باز هم بگویم: عشق؛ تویی.. و عاشقی انعکاسِ خودِ توست در چشمانِ معشوقه ات